Sa tuwing may bagyo, baha, o iba pang kalamidad, isa sa pinaka-abang-abang na balita ng mga mag-aaral at magulang ay ang anunsyo ng suspensyon ng klase. Sa kasalukuyan, umiiral ang sistema kung saan ang Department of Education (DepEd), Commission on Higher Education (CHED), o mismong mga lokal na pamahalaan ang nagbibigay ng opisyal na pahayag. Ngunit ang tanong, epektibo ba ang ganitong sentralisadong pamamaraan?
Sa isang banda, may benepisyo ang pagkakaroon ng iisang pinagmumulan ng impormasyon. Nababawasan ang kalituhan, at naiiwasan ang iba’t ibang pahayag mula sa iba’t ibang paaralan o opisyal. Malaking tulong ito upang mapanatili ang kaligtasan ng mga kabataan, at maiwasan ang paglaganap ng maling balita sa social media.
Subalit, hindi rin maikakaila ang limitasyon ng ganitong sistema. Ang Pilipinas ay isang archipelago, magkaiba ang sitwasyon ng isang lugar sa isa pa. Maaaring tuyo at ligtas ang isang lugar, ngunit lubog sa baha ang katabing bayan. Kapag sobra ang pagdepende sa sentralisadong anunsyo, nagiging mabagal ang aksyon at minsan ay hindi tugma sa aktwal na kalagayan ng mga komunidad.
Kaya’t marapat lamang na magkaroon ng balanse, manatili ang malinaw na patnubay mula sa pambansang pamahalaan, ngunit bigyan din ng sapat na kapangyarihan ang mga lokal na pamahalaan at mismong paaralan upang agad na makapagpasya batay sa kalagayan sa kanilang lugar.
Sa huli, ang tunay na layunin ay hindi lamang pagkakaroon ng iisang boses, kundi ang pagbibigay ng mabilis, malinaw, at makatarungang desisyon para sa kapakanan ng mga mag-aaral. Ang suspensyon ng klase ay hindi simpleng anunsyo, ito ay usapin ng kaligtasan at kapakanan ng bawat pamilyang Pilipino.
